سلام

ادامه مطلب از ایه سوم

...اینجا منذر احتیاج به دلگرمی دارد ،لذا خداوند به پیامبر (ص)می فرماید:به قران قسم که تو از مرسلینی و به رسالت فرستاده شدی.

خداوند وقتی انسان را در دنیا فرستاد،با توجه به ابزاری که به انسان داد(پیامبر درونی یعنی عقل)به همین اکتفا نفرمود و یک پیامبر بیرونی در هر برهه از زمان فرستاد تا انسان بتواند دفینه ها را پیدا کند.

پیامبر بیرونی برای تذکر آمدند.

انسان بعضا فراموشکار است و رسول برای تذکر فرستاده شده

مهمترین ابزاری که پیامبران در دست دارند انذار است یعنی ترساندن از عذاب خدا.

در کنار انذار ،تبشیر هم هست.

اگر کسی انذار را پذیرفت بعد بشارت می دهد،تبشیر مخصوص کسانی است که انذار را قبول کردند.

خداوند رسولانی فرستاده که مدام انذار می دهند ولی عکس العملی که می بینند مثبت و مطلوب نیست.

وقتی رسول انذار می دهد و مردم نمی پذیرند ،پیامبر (ص) در انذار خود شک می کند یا نه بگوییم رسول احتیاج به دلگرمی دارد تا بتواند راه را ادامه دهد.

این قسم و جواب قسم دو اثر دارد؛

1- پیامبر (ص) در موضع خود که مرسل است تثبیت می شود.

یعنی اگر همه عالم بگویند تو پیامبر نیستی ،من (خدا) به تو می گویم که پیامبری .

2- مخاطبین متوجه می شوند که پیامبر (ص) از فرستادگان خداست .

اگر به خود پیامبر (ص) نمی فرمود فقط اثر دوم را داشت.

چه نیازی هست که برای خود پیامبر (ص)اینقدر تأکید شود؟

پیامبر (ص) بدون قران ،أنا بشر مثلکم می شود ،اینکه قران به پیامبر (ص) رسیده این ارزش پیامبر (ص) است.